حسین آخانی- استاد دانشگاه تهران در روزنامه شرق نوشت: در شرایطی که کشور دچار معضل بی‌کاری است، تصمیم آموزش‌وپرورش مبنی بر ممنوعیت تدریس زبان انگلیسی در دوره‌های ابتدایی، آسیبی بسیار جدی بر هزاران معلمی وارد می‌کند که در این مدارس مشغول تدریس هستند. این اقدام سازنده نیست و باعث می‌شود یا مدارس خلاف کنند یا خانواده‌ها بچه‌های خود را به آموزشگاه‌ها یا تدریس خصوصی بفرستند.
در نتیجه هم بر حجم ترافیک می‌افزاید و هم رانتی می‌شود برای این آموزشگاه‌ها و هم از دید ناظران آموزش‌وپرورش دور خواهد بود و ممکن است مفسده‌زا نیز باشد. آیا می‌دانید اغلب معلمان، خانم‌هایی هستند که هستی و نیستی‌شان به درس‌دادن در این کلاس‌ها بستگی دارد؟ فارغ‌التحصیلی که زبان خوانده است، کجا کار کند؟ پس بهتر است اول این رشته‌ها در دانشگاه‌ها تعطیل شود، سپس اجازه آموزش دانش‌آموختگان آنها در مدارس داده نشود. اگر این تصمیم حتی یک نفر را از نان‌خوردن بیندازد، وزیر مربوطه چگونه می‌تواند وجدان خود را راضی نگه دارد و در مقابل خداوند پاسخ‌گو باشد؟
آیا فکر نمی‌کنید بریدن نان کسی در این شرایط بد اقتصادی درست نیست؟ مگر بزرگ‌ترین معلم اخلاق و فرهنگ تاریخ این سرزمین یعنی سعدی نگفته است «تیغ بران گر به دستت داد چرخ روزگار، هرچه می‌خواهی ببر اما مبر نان کسی». آیا دولت آماده است حقوق معلمانی را که شغل‌شان را از دست می‌دهند، بپردازد؟ رئیس‌جمهور در سخنان اخیر خود تأکید کردند که ما باید به نیازهای نسل جوان توجه کنیم. نسل جوان امروز با دنیا در ارتباط است. زبان انگلیسی نه زبان یک دولت استعمار‌گر که زبان علم و زبان ارتباط بین‌المللی است. بهترین سن آموزش زبان هم سنین کم است. دکتر روحانی چند سال پیش در سخنرانی دیگری گفت چرا دانشگاه‌های ما به زبان انگلیسی درس نمی‌دهند؟
اگر می‌خواهید دانشگاه‌های ما در سطح بین‌المللی حرفی برای گفتن داشته باشند، باید سطح آموزش زبان را بالا ببرید. پیامبر اسلام(ص) فرمودند «اطلبوا العلم ولو فی الصین». طبیعی است برای آنکه شما علم را در چین بیاموزید، باید زبان چینی بدانید. امروز زبان علم حتی در چین هم انگلیسی است و طبیعی است تسلط مسلمانان به زبان انگلیسی آنان را قوی‌تر می‌کند. ممنوعیت آموزش زبان انگلیسی چیزی شبیه به ممنوعیت ویدئو، دیش ماهواره و فیلترینگ امروز اینترنت است.
چنین تصمیماتی مردم را در پیگیری این خواست جدی‌تر می‌کند. در مقابل موج جهانی‌شدن نمی‌توان ایستادگی کرد. ما باید با تقویت خود محصولات فرهنگی خودمان را به دنیا عرضه کنیم. شعر و ادبیات فارسی و موسیقی سنتی ایرانی در دنیا حرف برای گفتن دارد. ما با بستن راه آموزش زبان انگلیسی، راه بردن فرهنگمان را به دیگر نقاط دنیا می‌بندیم. دانشمندانی که نتوانند با زبان دنیا گفت‌وگو کنند، هرگز جهانی نمی‌شوند، مگر آنکه به دیگر نقاط جهان بروند که این همان به فنادادن سرمایه‌های فکری و سازندگی کشور است.